Kerstkaartenjunkie

Het is weer die tijd van het jaar. Die leuke gezellige tijd.
Tijd van lichtjes en kaarsjes laten branden. Tijd van kerstbomen en warme chocomel.
Maar vooral van......KERSTKAARTJESSSSSSSS!!
Als de brievenbus kleppert, hol ik blij als een kind de gang in, in de hoop op een kerstkaartje.
Diep teleurgesteld ben ik dan ook als blijkt dat het de wind was die de bus liet klepperen.
's Morgens ren ik de gang in op blote voeten met mijn ogen dicht (en dus vaak de deurpost rakend) om te kijken of er mensen 's nachts een kaartje hebben ingegooid.
Niet altijd is het raak.
Het is nog een beetje vroeg voor de meeste mensen om te sturen, lieffie, zegt hubbie dan, wanneer ik met tranen in mijn ogen (van de pijn van de deurpost, niet van geen kaartjes) weer naar binnen kom. Als ik 's middags de voordeur binnen stap, met in mijn kielzog een paar kindjes die ik van school heb gehaald, klap ik de deur zo snel weer dicht om te kijken aan de binnenkant of er kaartjes liggen, dat me dat een hoop gemopper van de kids oplevert.
Want zo'n voordeur voel je wel tegen je neusje.
De rugzakken van de kinderen worden geplunderd, want er komen steeds wel kaartjes van klasgenoten mee.
Met argusogen bekijk ik de handen van mijn kinderen als ze thuiskomen, hebben ze een kerstkaartje bij zich of niet.
Slechts eentje komt thuis met de vrolijke mededeling: Mama, ik heb iets waar jij blij van wordt.
De rest kan me ondertussen wel schieten en telt de dagen dat die papieren rotzooi weer van de muren mag en hun moeder weer normaal wordt

HIJ

Is zo heel erg jij
Zijn doen en laten
Of zijn manier van praten
Bevlogen en begaafd
'N rauwdauwer, maar toch beschaaft
Ook een beetje mij
Maar ik ben weer jij
Niet alle drie precies identiek
Op onze eigen manier uniek
Ons eeuwige verbond
Want zoals jij altijd zei
Dan is de cirkel echt rond!

God in Frankrijk

Zo'n 4 jaar geleden (lijkt wel een leven geleden), wonnen wij de postcodeloterij straatprijs.
En 2 auto's!
We waren de koning te rijk.
We kozen ipv voor de auto's voor nog meer cash en streken een mooie €63.000 op.
Potverdrieknikkers, we voelden ons, en waren het natuurlijk, stinkend rijk!!
We gaven 1 x autogeld kado aan mijn ouders en leefden van de rest als God in Frankrijk.

1 hele zomer lang!

We deden alle pretparken en zwembaden in ons mooie landje aan met enkel een pinpas op zak.
We kochten laptops, tv's, mp3-spelers, een wii, zoveel spellen als we maar wilden.
Kochten een kunstwerk en een nieuwe droger.
Vulden de boekenkast met nog meer boeken.
En namen zelfs een paard!
We hielpen mensen die het minder hadden, want delen zit ons in het bloed.
Kortom.....
We  G-E-N-O-T-E-N!

En toen was het op.
Helemaal tot aan de laatste cent.

En ja, verstandige mede-lezers, we hebben heus wel gedacht om het in het huis te stoppen.
Maar buiten het feit dat dat belastingtechnisch niet gunstig was, waren er ook nog andere factoren die ons deden besluiten er van te genieten.
Ook omdat van ons bedrag ( €40.000) nog zo'n €27.000 naar de advocaat en rechtszaken is gegaan.

En toen een jaar later ging de zaak waar manlief werkte failliet.
En liep hij een dubbele hernia op en kapotte tussenwervelschijven.
En kregen we 6 maanden geen geld.
Toen ging mijn gezondheid verder achteruit en werden er fouten gemaakt bij het uwv.
En kregen we 9 maanden geen geld.
Maar natuurlijk wel rekeningen.
En ook de kids stopten niet met groeien of eten.
Wij zelf natuurlijk ook niet.
Nou ja, wel met groeien natuurlijk ;-)

Toen werd het echt  krap!
Als in super-krap met 7 mensen.
Maar we redden ons wel!
Heel goed zelfs!

Wij hebben vrienden die ons laten voelen als God in Frankrijk.
Vrienden die onze beursinhoud niet belangrijk vinden.
Die je helpen met de aankoop van een brommer.
Die als ze op visite komen hamburgers en frikandellen en broodjes meenemen.
Zodat we gezellig met z'n allen kunnen eten.
Vrienden die hun voedselpakket met ons delen.
Of een pakje tabak lenen en zeggen : "Komt wel goed".

Die vrienden, die zijn hun gewicht in goud waard.
En ik hou onvoorwaardelijk veel van ze!

You know who you are!

Is dat niet krom?

Ik lees dagelijks het AD.
Manlief heeft sinds kort ook zo'n plat gevalletje en daar leest zich dat zo lekker makkelijk op weg.
Wordt ook nog eens een aantal keer per uur vernieuwd en dit nieuwsgierig aagje is weer blij.
Veel criminaliteit komt er voorbij, dieven, dealers, stekers, schieters, verkrachters, pedofielen, ontsnappers èn advocaten.
En dat laatste fascineert mij nu juist.
Misschien omdat hij uit het zuiden komt, as am I.
Misschien omdat de stiefmoeder van een exvriendje bij hem in de klas heeft gezeten.
Feit is dat Bram Moszkowicz een bepaalde aantrekkingskracht op me heeft.
En ja ik vind hem natuurlijk ook een behoorlijk knappe verschijning ;-)
Hij reed een scheve schaats en dat mag niet.
Duidelijk, logisch ook!
Dat hij dit leerde van pa-lief is natuurlijk geen excuus! Je reinste dief die in de voetsporen van pa treedt moet tenslotte ook gewoon de cel in. Voor een klein jaartje, als hij echte pech heeft.
Echt! Die straffen in ons landje stellen geen ruk voor!
Verkrachters en pedofielen mogen na een jaar cel en 1 jaar tbs gewoon weer in de woonwijk met pubers en kindjes. Worden nog beveiligd ook, doordat verzwegen wordt dat ze in de buurt geplaatst zijn.
Dieven en dealers worden eerst tig keer op de vingers getikt, krijgen voorwaardelijk, dan een boete, dan een taakstraf en als dat allemaal niet helpt, vliegen ze voor 6/8 maanden de cel in. Om vervolgens gewoon weer verder te gaan en weer dezelfde straffencirkel mogen doorlopen.
Ben je een steker of schieter of misschien wel allebei en heb je iemand verwond, al dan niet met dodelijke afloop, dan krijg je toch al gauw 5 jaar met aftrek van voorarrest en de laatste 12 maanden voorwaardelijk bij goed gedrag.
Verbeter je je wel, dan mag je gewoon verder gaan in de maatschappij. Je hebt tenslotte boete gedaan, je straf uitgezeten en verdiend een tweede kans. Of een derde, of vierde enz.
Ben je advocaat in Nederland en neem je geld aan onder tafel en betaal je rekeningen niet.
Dan wordt je uit je ambt ontheven.
Je krijgt een levenslange straf. Je mag nooit meer je beroep uitoefenen.
Je hebt je kans gehad, een tweede zit er schijnbaar niet in. Laat staan een derde!
Dat is toch krom? Of ben ik de enige die dat vind?

Ik hartje Sinterklaas en Zwarte Piet

Liever meng ik me niet in de discussie.

Al heb ook ik er natuurlijk een mening over.

Tot en met mijn 7de levensjaar heb ik rotsvast geloofd in de goedheiligman en zijn knechtjes.

Bang was ik!

Niet voor Zwarte Piet. Nee joh, die was lief, die had tenslotte de snoepjes en de kadootjes.

Die vulde je schoen als je hem bij de verwarmingsbuis (want wonend op een flat) had gezet.

Sinterklaas, dat was pas een engerd.

Je moest bij hem op schoot en zijn kriebelbaard een kusje geven.

En hij wist ALLES!

Daar wordt je als klein kind dat wel eens wat kattenkwaad uithaalt niet blij van.

Vroeger, in mijn tijd, moest je nog mee in de zak als je stout was. Of kreeg je met de roe.

En dat moest dan van Sinterklaas, niet van Piet.

Gelukkig was ik nooit zó stout ;-)

Vanaf mijn 8ste geloofde ik dus niet meer.

En ging mijn vader weer actief aan het "Sinterklazen" ( het spelen van Sinterklaas)

Vanaf toen kon ik niet wachten tot ik oud genoeg was om ook Zwarte Piet te mogen spelen.

Ieder jaar opnieuw vroeg ik of ik al groot/oud genoeg was.

Op mijn 13de was het zover!!!

In de kleuren van mijn favo cluppie (RJC) liep ik dat jaar mee in de grote bezoeken.

Zoals een basisschool en een bakkerij.

Vanaf mijn 16de mocht ik mee op huisbezoeken.

Dat was 3 weken lang hard werken hoor! 

(het betaalde overigens ook goed :-) )

Heel veel mooie, speciale en aparte dingen heb ik meegemaakt in de jaren dat ik Piet speelde samen met mijn vader. Tot mijn 22ste heb ik dat met heel veel plezier gedaan.

Toen was ik zelf moeder en wilde ik mijn knulletje niet zo lang missen.

En speelde pas vorig jaar samen met oudste zoon weer voor Zwarte Piet.

En ga dat natuurlijk ieder jaar doen, ook dit jaar.

Gewoon mooi heel erg donkerbruin geschminkt.

Zwarte Piet is de allergrootste kindervriend die ik ken.

Lief voor kinderen, altijd in voor een dolletje, sportief en een echte speelkameraad.

Die hele grote-mensen-discussie, ik vind 't zielig voor de kindjes van nu.

Die demonstraties, ik vind het niet kunnen.

En dat is niet alleen omdat ik het het allerleukste en enige echte Nederlandse feest vind, maar omdat je nooit een statement mag maken over de ruggetjes van kinderen.

Een feest is een feest, dat hoef je niet te veranderen.

Vooral niet hier, in ons mooie multi-culturele Nederland.

Waar alle nationaliteiten worden vertegenwoordigt.

Waar we leren van elkaars tradities.

Ik ben dol op het suikerfeest, terwijl ik die zoetigheid voor mijn kindjes eigenlijk maar niets vind, want we krijgen altijd wel iets van onze lieve buren of vriendjes van school. Mooie traditie.

Halloween wordt hier ook niet overgeslagen, mooie Keltische feestdag, ondanks dat er soms nachtmerries van komen.
Willen we wel iets veranderen/aanpassen dan doen we dat binnen ons gezin wel. Daar hoeft een heel land niet voor te veranderen, toch?

Kerstmis gaat bij ons om het vieren van leven en liefde. Van bij elkaar zijn. Wij geven geen kadootjes, maar dat verplichten we verder niemand.

Vind je Zwarte Piet niet leuk, verander dan binnen je gezin de betekenis ervan.

Wat doet het ertoe?

Laat een ieder in zijn waarde.

Vooral een kind.

Dus.

Dat vind ik.

Fijne Sinterklaas allemaal!!!

Ducky lovin'

Ooit, toen ik een klein meisje was, zo'n jaar of 7/8, heb ik een angst voor gevogelte ontwikkeld.

Mijn vader was vroeger namelijk een stoere slachter. 

Die soms in zijn vrije tijd wel eens een kippetje deed slachten. 

En die krengen diertjes (2 kippen en een haan in dit geval)  logeerden dan bij ons op de flat op 10 hoog op de badkamer, want dat was de enige kamer die groot genoeg was met een deur die goed dicht kon.

Toen nog niet bang, wilde ik een kijkje nemen. Ik schoof de deur open en de haan kwam ontzettend agressief op me afgevlogen en op een haartje sloot ik de deur voor zijn snavel.

Sindsdien zijn het mijn vrienden niet meer.

Niks niet dat een snavel of veren heeft!

Tot maart dit jaar...

Ik zag een allerliefst filmpje op feesboek

Ik was V-E-R-K-O-C-H-T.

Nu wil het toeval dat oudste zoon op een soort van biologische school zit.

En laten ze daar nu toevallig baby-eendjes verkopen voor €5,-.

Op een druilerige middag kwam zij (althans dat dachten wij) met puberdude mee naar huis.

We noemden haar Lulu en ze woonde de eerste paar weken in een doos bij de verwarming.

Wij waren (en zijn) allemaal dol op haar.

De honden en kat snuffelden, maar deden nog niks.

En de rest van ons zat regelmatig met haar op schoot.

We bouwden een vijvertje voor haar en ik schilderde een naambordje.

Ze at uit mijn hand en kwam als ik riep.

Ze groeide als kool, want een maand later....

Ze werd steeds mooier.

En groter.

En dus haar vijver ook.

Ze kwaakte wat af.

Weer een maandje (we zitten inmiddels in mei) later was ze nog mooier

Het was toen dat we zeker dachten te weten wisten dat ze een mooie witte eend zou worden.

Ook omdat de leraar van puberdude dat zei.

In juni van dit jaar was ze namelijk zo

En toen ging het zo vlug.

Ze verkleurde helemaal.

En het bleek dat onze Lulu geen Lulu was maar een Leo ( liefdevol afgekort tot Lei'ke).

Het is een flink uit de kluiten gewassen eend.

De stads-eenden die ik in Amsterdam zag zijn er kuikens bij.

Zijn naam staat teven voor Lomp En Onbenullig.

Hij kuukelt om de haverklap ergens vanaf (veilig in zijn vijver, dat wel)

Hij kwaakt de hele dag om eten.

Is agressief tegen de honden.

En elk beest is bang voor hem.

Oh en hij laat een soort van scheten in het water als hij kwaad wordt (iemand een idee wat dat is?)

Verder heeft hij alleen een hele grote mond, want loop je naar hem toe, dan "rent" hij weg als een pinguin.

Kroelen vind meneer maar niks, al bijt hij niet en laat zich knuffelen.

Maar wij stinken schijnbaar, want eenmaal weer in vrijheid en hij weet niet hoe snel hij moet gaan kopje duikelen in zijn vijver.

Ik ben dol op hem. 

Wie had dat ooit gedacht?!

Nieuw jasje

Ik mis het hier.
Meer dan ik van te voren dacht.
Mijn hersenspinsels houden me nu wakker, mijn vingers kriebelen en elke dag vind mijn muis in zijn uppie de weg hiernaartoe.
Nadat ook nog eens  mijn favoriete blogster, na bijna 10 jaar, ermee stopte, wist ik het zeker.
Ze stopt met hele goede redenen en ik begrijp haar keuze.
( ik maakte hem tenslotte zelf ook al eens )
Ze is een voorbeeld voor velen. Zij staat synoniem voor doorzetten.
( sommige van haar blogs staan opgeslagen omdat ze me zo inspireren!)
Dus vond ik, normaal ook niet van het opgeven, dat ik me niet klein moest laten krijgen.
En gewoon doorgaan met dat wat ik  het liefste doe.
Schrijven!
En nu, als vanzelf, tikken mijn vingers dit blogje.
Ik kan het niet laten, het zit in mijn genen ( bedankt pap!).
Er waren goede redenen om met mijn blog te stoppen en die redenen zijn er eigenlijk nog steeds.
Dus... ga ik proberen het ietsje anders te doen, iets meer anonimiteit.
Of het lukt, tsja dat is een tweede, maar wie niet waagt, wie niet wint!
Ja toch?
Nou ja, hoe dan ook....de onderwerpen buitelen nu nog door elkaar, welke kunnen wel en welke niet ;-).
Ik moet nog wat orde scheppen in de chaos.
En een paar oude blogjes weer terugplaatsen.


Maar dan, dan kom ik gewoon weer terug!