Is it a plane?

NO!

Is it a bird?

No!

It's 

S-U-P-E-R-D-A-D !

Ik zei het al eens eerder. 

En hij bewijst het ons nu gewoon. Hij doet het gewoon. Ik weet het zeker. Mijn papa gaat gewoon weer helemaal beter worden. Kort voor deze

Mam, Pap & ik

werd gemaakt, merkte paps dat zijn haren langzaamaan uitvielen. Tsja, die chemo's en bestalingen zijn geen vers geperst sinaasappelsap en muësli natuurlijk. Werken als haargroeimiddel of anti-rimpelcrème doen ze al evenmin. Dus de fotograaf werd gevraagd eerder te komen en uiteraard was dit geen probleem. Het zonnetje deed uiteindelijk de rest. Het resultaat hangt trots in onze tuin. Er volgde een iets mindere tijd, waarin paps een tijdje in het ziekenhuis moest liggen. En het allemaal niet wilde vlotten met bloedwaarden. Hij bleef volhouden en wandelen over de gangen en eten, vooral eten. Het deed pijn. En het slikken was geen lolletje. Het leek in niets op een gezellig pilsje in de kroeg. Maar hij heeft een D-O-E-L. En zoals met alles in zijn leven, hij levert geen half werk. Hij zette door. En mocht naar huis. Trots en fier liep hij iedere dag 2x met zijn hondje. Vaak kwam ik hem tijdens het fietsen tegen.Nu nog steeds. Dik ingepakt, maar met sokken in zijn slippers. De pet met "Vince" erop op zn bolletje, van oor tot oor glimlachend als hij me ontdekte. Of ik het niet koud had? En of ik wel voorzichtig deed? Was het niet gevaarlijk? En luisterde de hond wel goed zo met fietsen? En doe je wel voorzichtig? Me verwarmend van kop tot teen met zijn lieve woorden. Zijn eerste zorg zijn altijd eerst wij, dan pas hij. Wat een held. Een echte S-U-P-E-R-H-E-L-D.  Wanneer ik verder fiets biggelt er een traan over mijn wang. Van geluk. En blijdschap. En trots. Maar vooral liefde. Voor die ongelofelijk sterke man die ik mijn vader mag noemen. Ik fiets een tandje sneller met Briney en ga snel nog langs het kapelletje om een kaarsje voor hem op te steken. Ik zeg mijn gebedjes en met de zon op mijn wangen fiets ik naar huis.

En nu vandaag begint het weer. Eerst weer een paar dagen chemo en dan nog 10 bestralingen. Op zn hoofd. Dat is pittig. En het mooie grijze, hem zo kenmerkende grijze haar,  dat zich fier op zijn knappe van gezondheid blakende hoofd heeft gevestigd, zal waarschijnlijk weer weggaan. Maar dat geeft niet. Want uiteindelijk gaat hij het redden. Ik weet het gewoon zeker.

Maar toch heb ik hulp gevraagd en ben ik gistervavond nog even in het kapelletje geweest. Er branden 2 kaarsjes voor hem. Want alle hulp, zeker van bovenaf, is welkom. Ooit speelde hij een engel

En nu weet ik zeker dat er eentje op zijn schouder bivakkeert !