A dieu lieve pap

Mijn laatste berichtje hier was van vrolijke aard.
Hoe snel kan het leven een andere wending nemen.
Het leven lijkt sinds die 13de oktober wel in sneltreinvaart te zijn gegaan.
De dag dat ik mijn zonnetje een fijne vakantie beloofde, was tevens de dag dat mijn papa, mijn stoere, sterke papa, het leven definitief voelde ontglippen.
2 nachten had ik bij hem en mama in de woonkamer geslapen.
Wij 3'tjes, zoals we ook begonnen waren. Voor mijn  gevoel.
Veel werd er besproken en pap gaf aan op deze manier niet meer te willen. Hij vroeg onze toestemming.
En zoals bij alles wat hij doet, deed hij ook dit vol overgave.
Maandag liet hij de dokter komen en gaf aan dat hij dit mensonwaardige bestaan niet meer wilde.
Na alles besproken te hebben, liet hij alle mensen die hem lief waren langskomen om ze voor een laatste keer bemoedigend toe te spreken, om ze te zeggen hoeveel hij van ze hield en om afscheid te nemen.
Vol ongeduld wachtte hij op de dokter en was blij toen ze eindelijk kwam, het hoefde niet meer uitgesteld te worden. Hij zei tegen mam en mij hoeveel hij van ons hield en dat hij zo blij was dat hij de kleinkinderen had gezien. Nam zijn zuurstof af en ging slapen. Om op dinsdagavond voorgoed in te slapen.
Mijn papa, wat heeft hij gevochten. Wat was hij sterk!!
Er zijn niet genoeg woorden om te zeggen hoeveel respect ik voor mijn paps heb.
Er zijn ook niet genoeg woorden om te zeggen hoe veel ik hem mis, hoe ik wacht dat hij op zijn scootmobieltje de hoek om komt.  Hoe graag ik zijn stem wil horen. Zijn wangen wil kussen. Zijn kriebelbaartje tegen mijn wangen wil voelen. Zijn sterke armen om me heen.
Te horen dat alles goed komt.
Nooit zal hij er meer zijn om met ons mee te juichen, om zijn ogen te zien glinsteren van trots, ons te troosten, ons te beschermen. papa ik mis je zo!
Maar we zullen hem eren, hem trots maken.
Daar waar hij nu is, is hij nog steeds dicht bij ons. Dat weet ik zeker.

Rust zacht lieve pap, ik hou van je!