Alles om het sterven van pap heen was mooi. Verdrietig ook, maar vooral mooi.
Gesteund door lieve mensen.
Die dinsdag, de 15de oktober, heb ik nog lekker bij pap gelegen, hem in zijn oor gefluisterd wie ik allemaal voor hem gemaild had. Het ultra-goede nieuws verteld, waarvan ik zeker weet dat hij het wilde weten, maar waarover ik hier nog niet teveel wil en kan vertellen. Hem verteld hoeveel ik van hem hield. Eventjes alleen met zijn 2'tjes. Duitse muziek op de achtergrond en zijn handen die iets koeler voelden. Waarvan ik aan mam vroeg of het wel klopte wat ik voelde. Maar sterk als de beer die hij was, voelde hij nog ontzettend warm, om vervolgens 5 minuten later er niet meer te zijn. Ons toch nog verschrikt achterlatend. Gehuild heb ik, zoals ik nog nooit gehuild heb. Tranen om mijn lieve, sterke, speciale papa.
Hij werd 's avonds opgehaald, om de volgende dag voor 12 uur weer thuis te komen.
Geïnstalleerd op zijn bed in de woonkamer, slapend alsof hij even uitrustte voor het volgende feestje. Met zijn favo muziek, mooie bloemen en lekkers op tafel. En wij met een traan een feestje vierend zoals hij dat wilde.
Hij was gebalsemd en hoewel hij koel aanvoelde, was hij niet koud. Ook niet stijf. Gewoon zoals hij was.
Zijn kleinkinderen zijn bij hem geweest, niemand vond het raar en Vince gaf hem zelfs een dikke knuffel en kus, zoals hij altijd deed.
Wat ben ik trots op mijn mooie, stoere en sterke kids!!
's Avonds kwamen de mensen die hem liefhadden nog langs en dronken gezellig in de woonkamer een kopje koffie bij hem. Precies zoals hij dat zou willen.
Mam en ik zijn steeds bij hem gebleven, ook toen de uitvaartondernemer hem zaterdag kwam halen voor zijn laatste reis.
De dienst, de aankleding ervan, waren prachtig. Luce, de voorgangster, deed het fantastisch en wist pap te vangen in een paar woorden.
De rest van de dienst mocht ik doen, het laatste wat ik voor pap kon doen.
Voor iedereen die er niet was, wil ik dan ook hier de tekst plaatsen van wat ik daar vertelde. Het origineel was in het dialect, ik heb het vertaald, speciaal voor één van mijn favoriete lezers uit Zierikzee.
Zodat ook jullie mijn papa kennen. Hij was een held! En ik zal altijd van hem houden ♥
*klik* mijn laatste woorden aan pap
Jullie hebben t echt super goed gedaan met z'n drietjes, jij, je moeder en vooral je vader! De dienst was mooi. En zoals ik boven las, het afscheid en alles wat daarbij hoort, dat hebben jullie ook als een drie-eenheid gedaan. Mag je trots op zijn!!!!
BeantwoordenVerwijderen<3
lieve Bianca,
BeantwoordenVerwijderenDank je wel voor dit mooi geschreven bericht.Ik vond het héél jammer dat ik er niet bij kon zijn want als een oom was waar ik afscheid van had willen nemen was het wel je vader maar helaas.
Wel ben ik ook héél blij dat ik nog contact met hem heb gehad en ik heb van mijn moeder gehoord dat hij de foto's die ik hem had gestuurd heeft gebruikt.
Ik wens jullie allemaal héél véél kracht toe voor de komende tijd want het valt allemaal niet mee.
groetjes jossette
Lieve Josette,
VerwijderenIn de eerste plaats heel graag gedaan. Het feit dat je er graag bij had willen zijn, was voor pap al voldoende. In gedachten was je er vast en zeker. Ook pap was blij met et contact dat hij met je had en vertelde er ook over. Dankjewel daarvoor.
Het is inderdaad zwaar, ik mis mijn papa enorm!
Maar zoals pap altijd zei: Alles kunt jòd!
Veel liefs Bianca
Beste Bianca,
BeantwoordenVerwijderenAlsof het zo moest zijn sprak mij iemand aan, terwijl ik met een sigaret in mijn hand naar buiten liep zei hij “me meadje loat dat toch”. Ik moest lachen en zei dat het zo moeilijk is, afijn, er volgde een kort gesprekje waarin hij zei dat hij toch al wat mensen verloren had die kanker hadden, “vurige weak noch is unne kinnis, Jung, gesjtorve”. Ik koppelde dit op dat moment helemaal niet aan “de Jung” waar ik tot ca. 15 jaar geleden contact mee had, maar vreemd genoeg zei ik hem dat ik wel een Jung heb gekend die in Nuth woonde. “Joa dat is mienge kinnis!” zei hij. Ik zat al half in de auto en moest vertrekken omdat de bus niet langs kwam.
Toen ik weer thuis kwam heb ik me suf gezocht op internet, heb ook jou naam ingetikt omdat ik niets anders vond, en jawel hoor daar zag ik een blog van Bianca en las dat het inderdaad om jouw vader ging.
Ik kon het om de een of andere onverklaarbare reden niet laten om je een berichtje te sturen, maar wist je op een andere manier dan via deze blog, niet te bereiken.
Misschien speelt het ook wel mee dat mijn vader “Sjef” het internaatgebeuren met jouw vader deelde, en hij het altijd heel gezellig vond als hij “der Jung” op een verjaardag trof.
Ik wens jou en je moeder Marian heel veel sterkte.
Woorden die ik pertinent niet ga schrijven zijn: “met het verwerken van dit verlies”, “tijd heelt alle wonden” of “het een plekje geven”. Ooohh wat heb ik een hekel aan dergelijk soort woordjes/uitdrukkingen van deze tijd, ze vinden overal wel weer nieuwe woorden voor.
Maar goed, dat is voor iedereen anders en dat moet gerespecteerd worden.
Ik zelf denk niet dat iemand alles “kan verwerken” en tijd heelt helemaal niets.
Volgens mij (maar dit is enkel mijn bescheiden mening) raak je na verloop van tijd gewend aan het verdriet en gemis, daardoor worden de tranen door de jaren heen minder.
Nogmaals wens ik jullie heel veel sterkte, in zulke tijden is de saamhorigheid van jullie gezin/familie het belangrijkste,
Linda (remember?) (Ik had je liever een privé bericht gestuurd maar weet niet hoe en ben zelf geen blogger).
Hoi Linda (sorry, doesn't ring a bell, please help)
VerwijderenWat was het fijn om je reactie te lezen! Dankjewel dat je bent gaan zoeken op facebook, dat je er zoveel moeite voor hebt gedaan. Pap zou dat fantastisch vinden.
Je medeleven doet mij ( en mijn mamsje natuurlijk ook) ontzettend goed. Het is mooi om te merken hoeveel mensen hem kenden en om hem gaven, op welk moment van zijn leven of op welke manier dan ook.
Veel liefs Bianca
Beste Bianca,
BeantwoordenVerwijderenWat schrijf je dat mooi: ".....mensen die hem kenden en om hem gaven, op welk moment van zijn leven of op welke manier dan ook". Dat zijn woorden van een volwassen vrouw die volgens mij al aardig wat lessen van het leven achter zich heeft. Bij mij heeft het "volwassen worden" iets meer tijd in beslag genomen...
Ca. 15 jaar geleden, toen we nog contact hadden, was je een guitig pubermeisje met prachtige blonde krullen, nu op deze blog lees ik de woorden van een volwassen vrouw. Heel vreemd als je elkaar 15 jaar niet meer hebt gezien of gesproken. Mijn vader Sjef vond het altijd heel leuk om Jung op een verjaardag te treffen, er was vaak een gesprek zonder woorden tussen hen, gewoon begrip en empathie, moeilijk uit te leggen via dit medium. Ik vergeet nooit het moment dat Jung voor onze deur stond (toen mijn vader overleden was, en dat is al heel lang geleden), hij was buiten adem, kwam van z'n werk en wilde pertinent afscheid nemen van mijn vader die op dat moment opgebaard lag bij de Dela in Heerlen. Hij is als een gek naar de Dela gegaan en heeft erop gestaan om mijn vader nog even te zien en afscheid van hem te nemen.......dat heb ik nooit vergeten en mijn moeder ook niet, dat was een gebaar dat van heel diep kwam. Je had hem moeten zien zitten, best emotioneel: "ich mot noch effe noa der pap, ich mot aafsjied numme van der Sjef, dat jeet neet angersj, dat mot, ich kin neet angersj".
En dat is al bijna 20 jaar geleden, sommige momenten vergeet je nooit.
I hope your bell rings now: zonder hier openbaar achternamen te noemen, ik ben de schoonzus van Ben, de vrouw van Pascal, klingelt het belletje al?
Groet en nogmaals sterkte,
Linda